Schitterend vak!

Schitterend vak!

Door: Jeroen Engel

Landsmeer – Sinds een maand mag ik als Buitengewoon Opsporingsambtenaar Domein 1 mijn kunsten vertonen in het schitterende Noord-Hollandse Landsmeer. Een gemeente, ingeklemd tussen de A10 en A7, boven de rook van Amsterdam. Een gemeente die zich kenmerkt door een ‘lint’. Dat wil zeggen, er is één lange doorgaande weg. Vanuit Amsterdam begint die met Zuideinde, loopt over in Dorpsstraat en gaat verder als Noordeinde door Den Ilp en Purmerland om vervolgens uit te komen in Purmerend.

Op goede vrijdag (14 april) werd een ereburger en voormalig brandweercommandant, Landsmeerder van het Jaar 2015 en tevens voorzitter van de vereniging voor Oudheidkunde Landsmeer naar zijn laatste rustplaats gebracht. Een zèèr geliefd Landsmeerder was heen gegaan. Ik heb de man persoonlijk nooit mogen kennen, maar wat ik van onze burgemeester begreep was de man zeer waardevol. Er werden zo’n 400 belangstellenden verwacht, die in optocht van de kerk naar de begraafplaats zouden lopen. Dit vereist een grondige aanpak, want ‘Het Lint’ moest worden afgesloten voor ALLE verkeer.

Aan mij werd gevraagd om e.e.a. in goede banen te leiden. Ik kreeg de beschikking over 5 verkeersregelaars die waren ingehuurd van een externe organisatie. Mede dankzij het prachtige weer, de geweldige medewerking van de burgers, brandweer en de verkeersregelaars konden we onze ereburger een waardig afscheid geven. Een afscheid die de man recht deed! Complimenten van de burgemeester en overige betrokkenen waren ons deel.

Ook toen mensen moesten wachten voor de afzettingen verliep alles gemoedelijk. Alleen bij het opdraaien van de stoet de begraafplaats op, was er een automobilist die het nodig vond te claxoneren. Nadat ik hem vertelde wat het ‘onnodig claxoneren’ hem zou kunnen kosten bood hij zijn excuses aan. “Oh sorry, ik wist niet dat er een begrafenis was.” was zijn reactie. Waarop ik antwoordde “de stoet gaat de begraafplaats op, dat is niet om een videoclip van Michael Jackson op te nemen hoor. We gaan er niet picknicken. Dus gráág een beetje waardigheid en fatsoen tonen.” De man keek schuldbewust en voor mij was de zaak afgedaan.

Wat hebben we toch een gek maar schitterend vak!