Ode aan de boa

Irritant hé, die handhavers. Dat ‘stelletje stadswachten die met een cursus van een paar dagen met een bonnetje gaan zwaaien’*.

Die je aanspreken omdat je fout staat geparkeerd; alsof er toevallig net nú een ambulance langs zou willen. En die zo nodig met hangjeugd in gesprek willen over het inhaleren van lachgas uit slagroompatronen met als risico buiten bewustzijn te raken. Ze zijn zelf toch ook jong geweest!? Of boswachters die flauw doen over een paar pubers die kattenkwaad uit halen. Zoals een kampvuurtje in een gortdroog bos. Nog erger: die om je vervoersbewijs vragen.

Nachtelijke steekpartij

Het zijn alleen ook deze medewerkers Veiligheid & Service van NS (ook boa’s!) die als eerste ter plaatse zijn bij een nachtelijke steekpartij op een station. Eerste hulp verlenen aan het slachtoffer, de verdachte in de boeien slaan en bij de politie afleveren.

Of een door-haar-vrienden-achtergelaten-in-coma-gezopen meisje van 16 van een stationsbankje vissen en in veiligheid brengen.

Handhavers die in plaats van iemand te bekeuren, met een wanhopige burger het gesprek aangaan. Wat blijkt: hij zit diep in de schulden en er lijkt geen uitweg. Dankzij de handhaver krijgt deze burger hulp bij de gemeente en komt weer op het goede pad.

Onlangs nog plukte een surveillerende en alerte boa in de avonduren een jonge vrouw achter de spoorbomen vandaan. Zij stond op het punt een vreselijke actie te begaan. Een seconde later raast er een trein voorbij. Er is een filmpje van op de website van de Telegraaf.

En boswachters die met alle risico’s van dien vechten tegen het dumpen van drugsafval. Onveilig? Ja, want drugsfabrikanten vinden boswachters namelijk ook héél irritant. In ieder geval kan er zondag weer veilig gewandeld worden. Met hond. En kind.

Mocht je denken dat dit slechts uitzonderingen zijn, of voor deze blog verzonnen verhalen; dan kan ik je verzekeren dat dit niet het geval is. Dit zijn nog maar enkele van de verhalen die ons weekend na weekend, dag na dag, ter ore komen. Ik kan er een boek over schrijven.

Gebroken kaak

Dus lees je binnenkort weer eens een berichtje in de krant over een boswachter die een gebroken kaak is geslagen; een toezichthouder die opzettelijk is aangereden; of over een vechtpartij op een station. Denk dan nog eens aan deze blog en aan de mens die daar vooraan stond. Om ervoor te zorgen dat iedereen weer veilig naar huis kan. Inclusief de boa, handhaver of toezichthouder zelf.

‘Boa gaat al lang over veiligheid’

Want, zoals Bas van Stokkom, socioloog verbonden aan de Radboud Universiteit Nijmegen in NRC schrijft**: ‘Een boa gaat al lang over veiligheid’. En: ‘Neem die beroepsgroep serieus en hou boa’s niet nodeloos klein.’ Met deze woorden eindig ik niet alleen deze blog maar ook mijn tijd bij Vakbond BOA ACP. Het afgelopen jaar heb ik ongelofelijk veel respect en een diepe waardering voor deze groep veiligheidsmedewerkers gekregen.

Lieve boa’s, handhavers en toezichthouders: jullie hebben er een ambassadeur bij. Ik vertel dit aan iedereen die het horen wil! En toch kies ik een andere weg. Ik richt mij op mijn rechtenstudie en ga op zoek naar een juridische baan. Ik ben jullie, onze leden, dankbaar dat jullie mij een inkijkje hebben gegeven in jullie leven, werk, en vooral in wat jullie drijft. Het heeft mij verrijkt.

#respectvoordeboa #trotsophandhaving #handenafvanhulpverleners #doeslief

Inga van Uchelen

Vakbond BOA ACP